Kledingstress

Staat de stoelverwarming al aan? We rijden door Waspik, in de regen. Grote regenspetters kletteren tegen het zeil en door de hobbels op de weg stoot ik telkens opnieuw bijna mijn hoofd tegen het dak. Maar één luxe hebben we in ieder geval: stoelverwarming. Dat had ik niet verwacht van een tuktuk, maar het komt best goed uit op deze regenachtige dag.

Het is vrijgezellenfeestje nr. 3 van dit jaar. De activiteit? Tuktuk rijden door Raamsdonksveer en Waspik. Ik heb niet zo veel met vrijgezellenfeesten, maar vandaag is reuzegezellig. Vanzelfsprekend gaat het veel over aanstaande donderdag; de trouwdag van één van mijn beste vriendinnen. "Mijn outfit heb ik nog helemaal niet op orde", klaag ik. Het truitje met korte mouwen is te koud, de schoenen ontbreken nog en over de rok ben ik ook niet zo te spreken. Het is dan ook de vierde bruiloft van dit jaar en stiekem ben ik een beetje klaar met al dat kleding-regelen-gedoe. "Waarom doe je die jurk van de vorige bruiloft niet aan?", opperde mijn lieve moeder eerder die week al. Dat is sowieso geen optie, reageerde ik. Niet fair tegenover de bruid, net alsof ik haar bruiloft niet belangrijk genoeg vind voor een nieuwe jurk. Moeder liet het maar zo en ik zocht op het world wide web gestaag verder.

Het is de maandag na het tuktuk rijden. Mijn lunch nuttig ik bij een collega - en goede vriendin - thuis. Het onderwerp van gesprek? Mijn kleding-regelen-gedoe voor aanstaande donderdag. Kort na de lunch zit ik weer achter de laptop in mijn werk gedoken. Tot een Whatsappje mijn aandacht vraagt. In een groepsapp van Timotheos stuurt iemand foto's en filmpjes van medewerkers bij zakken vol met ... kleding! Iedereen zal begrijpen, dat trok mijn aandacht.

Timotheos koopt één keer in de zoveel tijd op de lokale markt kleding in voor kinderen van de kinderzorgcentra. De kleding wordt per centrum gesorteerd en daarna uitgedeeld. Elk kind - het ging dit keer om ongeveer 500 kinderen - krijgt een nieuw setje kleding.

De beelden maken me een beetje stil en ik denk terug aan al mijn kleding-regelen-gedoe van afgelopen week. Ik app de foto door naar mijn collega met wie ik eerder die middag lunchte: "zouden ze in Malawi ook kledingstress hebben?"

's Avonds thuisgekomen scroll ik nog wat op verschillende webshops. Als ik voor donderdag nog iets wil bestellen, moet ik het nu doen, realiseer ik me. In een half uur is het winkelwagentje aardig gevuld. Maar voordat ik de bestelling plaats, loop ik eerst nog naar een volle kledingkast op zolder. Mijn bed ligt vol met half uitgepakte pakketjes. Een net nieuw binnengekomen rok hangt over een stoel. In mijn kast hangt een nog ongedragen, nieuw truitje. En in de zolderkast staan nog twee bakken gevuld met kleding van vorig jaar. Ik denk terug aan de foto uit Malawi. Eén nieuw setje kleding per kind!

Het winkelwagentje in de webshop blijft openstaan, de kledingketen moet het dit keer maar zonder mijn bestelling doen.

Donderdag 20 mei - de dag van de bruiloft - begint met een mistige morgen, maar verandert al snel in een zonovergoten dag. Ik draag een nieuwe rok en een blousje die ik al langer had, maar bijna nooit droeg. En de bakken met kleding in de zolderkast? Binnenkort houd ik voor Timotheos een online kledingverkoop. Misschien voorkomt dat in het vervolg een hoop kledingstress.