Texel, 3 mei 2021

Het is koud. Morgen geven ze storm op en aan de temperatuur in mijn slaapkamer is dat goed voelbaar. We zijn op Texel. Mijn ouders houden hier meivakantie en ik ben een paar dagen mee. Fijn is dat, zomaar een paar dagen met familie zijn. Even geen agenda, mail en belafspraken, maar uitwaaien (iets wat op Texel vanzelf gaat), lezen en kletsen.

In Malawi is het nu vast veel warmer dan hier. Tijdens mijn vakantie hier denk ik veel aan daar. Als de familie het heeft over de zomervakantie, denk ik aan vier weken in een ver, onbekend land die mij wachten. Als zusje Loes het heeft over haar aanstaande bruiloft, denk ik aan de dagen na de trouwdag, waarin ik de laatste voorbereidingen tref en mijn koffers pak. Als klein zusje Anke een tikje overdreven (maar dat mag best als je nog maar 9 jaar bent) zegt dat ze me mist, omdat ze één nachtje op het luchtbed slaapt in plaats van samen op een kamer, is mijn antwoord 'hoe moet dat straks vier weken lang dan?'. Leen mag gewoon niet weg, is haar conclusie. 😉

Of het komt doordat je op vakantie meer ruimte in je hoofd hebt of omdat het steeds iets dichterbij komt, ik weet het niet. Maar de laatste dagen denk ik veel aan aankomende zomer. Want - voor wie de conclusie nog niet maakte - ik ga D.V. 16 juli vier weken naar Malawi. Mijn lieve zusje heeft dus mooi pech. 😊

Malawi

Ik herinner me nog goed dat in groep 6 een klasgenootje van mij met haar ouders naar Malawi emigreerde voor ontwikkelingshulp. Ik zat dat schooljaar naast haar in de klas. Op de laatste schooldag voor haar vertrek zongen we haar toe. Zegen haar algoede, neem haar in Uw hoede. Als gevoelig grietje van 10 jaar vond ik het heel wat. Zo'n grote reis! En zou ze daar wel naar een normale school kunnen? In de klas werd verteld waar Malawi lag en hoe het land er uitziet. Eén ding onthield ik. Het land heeft over bijna de hele lengte een groot meer. Verder kon ik me er geen voorstelling van maken. Kort nadat het jonge gezin was vertrokken, dacht ik er niet meer aan. Te ver, te onbekend.

Wist ik veel dat ik jaren later zélf bezig zou zijn met de voorbereidingen van een reis naar datzelfde verre, onbekende land!

Voordat ik deze eerste blog afrond, even nog in het kort de aanleiding van de reis. Januari 2018 valt tussen allerlei advertenties in een kerkblad één adverentie mij op. Het is een advertentie van Timotheos over werkvakanties naar Malawi. Wat ik lees, trekt me aan. Samen met een vriendin vraag ik informatie op over de werkvakantie. Helaas blijkt dat het voor mijn vriendin om gezondheidsredenen toch niet helemaal slim is om deze reis te maken. Alleen zie ik het niet zitten, dus de werkvakantie gaat niet door.

Mei 2020 begint het weer te kriebelen. Zal ik toch een keer gaan? Ik stuur een mail naar Timotheos, maar verwacht dat de kans klein is dat ik kan en mag. De wereld staat op dat moment namelijk al twee maanden in het teken van corona. Een week later sta ik in de keuken. Mijn vader leest vanuit de woonkamer een advertentie voor. 'Vrijwilliger gevraagd voor marketingwerk bij Timotheos.' "Dat ga ik doen", reageer ik direct; noem het impulsief, noem het enthousiast. Enkele dagen later - het is tweede Pinksterdag - zit ik op het strand. Morgen ga ik bellen, zeg ik tegen een vriendin. Zo gezegd, zo gedaan. Een week later maak ik kennis met Bart en Mathilde. Samen met hen blaas ik nieuw leven in de Facebookpagina van Timotheos en starten we met Instagram. Nu, bijna een jaar later weet ik een stuk meer over Malawi en het werk van Timotheos. Mathilde en ik delen wekelijks foto's, filmpjes en nieuwsberichten uit Malawi met honderden volgers in Nederland.

En dan ga ik nu D.V. aanstaande zomer zelf het land bezoeken. Alhoewel het eigenlijk de planning was om vorig jaar december al te gaan, werd tijdens de zomer al snel duidelijk dat de corona-situatie te instabiel was om de reis te maken. Daardoor waardeer ik nu nog meer dat ik dit jaar wel kan en mag gaan.

Tot slot

Wekelijks het werk van stichting Timotheos zo dicht mogelijk bij de achterban in Nederland brengen, is prachtig werk. Het afgelopen jaar heeft het mijn betrokkenheid op het land, de mensen en de projecten doen toenemen. En nu ga ik straks het leven in Malawi zelf ervaren. In plaats van in Stolwijk achter mijn laptop, dáár mijn steentje bijdragen. Hoe ik het ga ervaren is voor mij nog onbekend. Ik hoop dat ik, samen met Mathilde, iets voor de Malawiërs mag en kan betekenen, al zijn vier weken maar kort. Wát we in Malawi hopen te doen, daarover een andere keer meer.

Heel graag neem ik u en jou mee in de (voorbereidingen op de) reis naar een arm, maar warm land. Malawi wordt vaak 'the warm heart of Africa' genoemd. En dat slaat niet alleen op het klimaat. Maar ook hierover schrijf ik vast nog een keer.

Het is laat geworden. Heel koud is het niet meer, een dikke wollen trui doet wonderen. 😁 Buiten hoor ik de wind harder dan net. Ik hoop dat de veerpont morgen uitvaart, ondanks de storm. Maar nu eerst slapen, morgen komt later.

Liefs Leen